Lieve lezers

Ik zit er sterk over na te denken om te stoppen met deze blog. Het geeft me niet meer zo veel voldoening om in het openbaar mijn gevoelens te schrijven.
Er is heel veel gebeurt de afgelopen tijd.
Positieve dingen:
Ik ben gedoopt, ik word sterker, ik voel me beter en wanneer ik me niet goed voel, kom ik er steeds sneller achter waarom dat dan is en probeer ik daar wat mee te doen.
Maar ook negatieve dingen:
Mijn vader is overleden en ondanks dat ik niet dagelijks of wekelijks contact met hem had, was het toch extra naar om daar achter te moeten komen via een gerucht. Ik moest zelf op zoek naar de waarheid, wat dus geen gemakkelijke zoektocht was. Een tijd geleden was ik daar niet eens aan begonnen, maar nu dus gelukkig wel. Het doet pijn, maar ik weet voor mezelf dat het goed was tussen ons en dat kan niemand me meer afpakken. Ook niet door me niet uit te nodigen voor de crematie. Pap, we hebben het niet altijd makkelijk gehad en we konden door veel omstandigheden niet zo veel contact hebben als we hadden gewild, maar IK HOU VAN JE! Rust zacht!
Verder zijn er nog een aantal minder leuke dingen gebeurt, die ik dus echt privé wil houden.
Vandaar dat ik nu als laatste wil zeggen. Bedankt voor het lezen en jullie begrip! En de vele steunbetuigingen die ik heb gekregen in een tijd die extreem moeilijk voor mij is geweest.

Dikke kus,
Mirjam

Zo maar een hersenspinsel

Wat duurt een nacht toch lang als je niet kan slapen.
Pfffff.... Ik ben er maar eens uitgegaan. De vogeltjes fluiten al weer.
Klinkt best gezellig. Alleen heb ik morgen toevallig een drukke dag. Nou ja wat heet druk, voor mijn doen is het al gauw druk. Ik ga morgen lekker dirigeren bij het koor. Eens kijken of we de liedjes voor het Strandwalfestival van september nog een beetje gezelliger kunnen aankleden.
En 's avonds een vergadering van de ARGO.
Ja en dan is Mirjam weer helemaal gesloopt hihihi.

Zelfs een slaappil krijgt me niet in slaap. Wat kan ik nog meer proberen. Hamers achterwege gelaten. Daar krijg je hoofdpijn van. Geen idee waarom ik dit schrijf, ik kan me niet voorstellen dat het iemand ook maar een biet interesseert of ik nou wel of niet lig te slapen, maar zo krijg je in ieder geval weer een stukje op "papier".

En nu de grote vraag: Zal ik al koffie gaan zetten of zal ik nog een poging wagen?
Nummer 493 of zo haha. Wie het weet mag het zeggen, ik hoor het toch niet.
Nou ja voordat ik nog meer onzin uitkraam...
Welterusten......

Mijn Doop 03-04-2010

Ja ja eindelijk ga ik maar eens aan de slag met mijn verhaal. Wim Mecksenaar, onze eigen fotograaf en in de Paaswake zelfs mijn eigen privéfotograaf, was al een week of 2 geleden danig ontdaan dat ik nog steeds geen foto's had doorgestuurd.
Ik wilde eerst mijn verhaal schrijven, maar dat ging dus niet zo makkelijk als ik dacht. Dat is natuurlijk helemaal niet zo gek, omdat ik al sinds september 2009, bezig was met bijeenkomsten in de kerk om me voor te bereiden op mijn doop.
En als je tussendoor niet eens een keer ook maar een letter typt, loopt het allemaal een beetje als los zand door je handen.
Sinds september 2009 ben ik samen met een groepje van 6 mensen die gedoopt wilden worden op pad gegaan om ons voor te bereiden. Ik ben eigenlijk mijn hele leven al gelovig, maar heb nooit een echte band gevoeld met een bepaalde kerk. Van pinkstergemeente tot boeddhisme heb ik geprobeerd, maar steeds gebeurde er iets waardoor ik me niet meer op mijn gemak voelde. In de pinkstergemeente begonnen ze er ineens over dat ik een rok moest dragen. Nou iedereen die mij kent heeft mij zelden of nooit in een rok/jurk gezien. O ja die ene keer (nou ja het was een leuk feest hihi). Ik ga hier nu niet beweren dat er iets mis is met de pinkstergemeente het boeddhisme of alles wat daartussen ligt, maar het was in ieder geval niets voor mij.
Op een zaterdag in september stonden Arnet en ik buiten de Nieuwe Kerk en om de een of andere reden wees zij mij op de pastoor(Lex van Deelen, hierna noem ik hem gewoon Lex) die net langs kwam lopen. Ik heb hem geroepen en gevraagd hoe dat ging je laten dopen enzo. En "toevallig" waren ze net met een nieuwe groep gestart om de voorbereidingen te treffen en de volgende dinsdag kwamen ze weer bijeen. Dat overviel me nogal, maar ja wat kon me tegenhouden, alleen ikzelf.
Dus ging ik naar de kerk. Wist bij "God" niet waar ik me moest melden, dus stond een tijd in de kou te wachten tot er een teken van leven kwam. Op goed geluk belde ik ergens aan, Lex deed open, opende ook allebei de deuren en ik kon met scootmobiel en al naar binnen. Wat was ik bevooroordeeld, ik dacht echt als het een verhaal wordt waar ik het niet mee eens ben, ben ik binnen een tel weer weg hier. Maar Lex zei de dingen die ik alleen maar kon hopen. Dat je de bijbel niet letterlijk hoefde te nemen, maar dat het een mooie richtlijn was. Ondanks dat het tamelijk koud was in de kamer waar we zaten, had ik het warm van binnen. En dat gevoel is gebleven.
Hoe meer ik leerde, hoe meer ik overtuigd was dat dit voor mij de goede keus was. De warmte die er is onder de mensen, heerlijk. Ik voelde me echt thuis.
In het begin van de "cursus" ging ik eigenlijk nooit naar de kerk. Ik had ook eerlijk gezegd zoiets van: "Ik wil dit wel, maar ik ga echt niet iedere zondag vroeg mijn bed uit om in zo'n koude kerk te zitten". Maar toen het dichter bij het moment van mijn doop kwam, wilde ik het toch allemaal eens meemaken. Dus ging ik maar eens. Sindsdien ga ik wel vaker, maar daar kom is straks nog wel even op terug.
Alweer zo'n ervaring waar je alleen van kan dromen. Je hebt wel eens dat als je met vragen zit in je leven, dat je op onverwachte momenten antwoorden kan krijgen. Niet altijd wat je wilt horen natuurlijk, maar wel wat nodig is. En datzelfde gebeurde ook op dat moment. Wat de vraag was en wat het antwoord was, weet ik niet meer, maar het maakte genoeg indruk op mij om deze weg verder te gaan. Nu wilde ik alleen ook de communie kunnen krijgen, maar daarvoor moet je gedoopt zijn en je vormsel hebben gedaan. Dus ging ik nog een paar keer en liet heel bewust de communie aan me voorbij gaan. Maar het was goed. Het voelde gewoon goed.
En eindelijk was het zo ver. De Paaswake op 3 april 2010. Om half 10 's avonds zou het beginnen. Wat was ik zenuwachtig zeg. Tevergeefs een poging gedaan om nog even te slapen 's middags. Brechtje is gelukkig langs gekomen om een bakkie koffie te drinken en me een beetje af te leiden.
Wat duurde het lang voordat het tijd was om te gaan, niet door Brechtje hoor, want het was heel erg fijn om een vriendin bij me te hebben. Om 9 uur hield ik het niet meer en we gingen. Samen op de scootmobiel naar de Bonifatiuskerk. Buiten stonden Arnet, Trix, Joop, Wim en Cees. Voor mij was het perfect. Belangrijke mensen in mijn leven waren aanwezig bij een heel belangrijk moment in mijn leven.
Lex had geregeld dat wij een plekje kregen langs het altaar. We stonden echt eerste rang. Nog bedankt daarvoor Lex! De kerk werd donker gemaakt en het ritueel begon. Iedereen had een kaars in hun handen en die werden aangestoken. Adembenemend. Ik heb niet zo heel veel meegekregen van wat er verder allemaal gebeurde, zo was ik bezig met het moment waarop het misschien wel belangrijkste moment uit mijn leven zou plaats vinden. Wat kan tijd dan lang duren.
Maar eindelijk werden we geroepen. Even een paar treden op, valt dan toch wel weer knap tegen, maar op de een of andere manier lukt op zo'n moment alles.
Voor wat er toen gebeurde heb ik nog steeds niet zo veel woorden.
Ik weet alleen dat ik het ineens intens koud kreeg nadat ik gedoopt was. Hier even een paar foto's.









Dit zegt toch ook genoeg. Gelijk daarna kregen we ook een zegening met een balsem.



En nog een grote hand op mijn hoofd.



Wonderbaarlijk hoe dat voelt, net of je herboren wordt ofzo. Heel vreemd, ook leek het net of ik het helemaal niet meemaakte. Ik kan het gewoon echt niet uitleggen. Nog steeds niet. Lex heeft me ook al eens gevraagd hoe ik het beleefd heb. Toen kon ik alleen zeggen: "Bijzonder"! En hoewel het al een paar weken geleden is, het voelt nog steeds heel erg onwezenlijk.
Op een gegeven moment werden we weer naar boven geroepen (klinkt wel een beetje raar in deze context). We kregen alle 6 een kaars. Ik had een doopkaars gekregen van Gosia. Die lag al zeker een jaar in de kast, maar het was een hele mooie kaars. Toen werd de kerk nog een keer donker gemaakt en mochten wij de kaarsen in de kerk aansteken. Omdat ik niet zo lekker loop, heb ik het gehouden bij de kaarsjes van mijn vrienden.






Misschien dat dat nog het beste mijn gevoel kan omschrijven. Na alle donker in mijn leven, een lichtpunt. En wat voor één. Een klein voorbeeldje van het grote Licht. God, het Licht, waar ik nu ook voor heb gekozen. Echt gekozen. Iets wat ik ook nooit meer kwijt wil. Wat er ook gebeurt verder in mijn leven. En nog steeds is dat gevecht niet gestreden, maar ik weet nu dat ik niet meer alleen hoef te vechten. Het kan nooit meer zo donker zijn als een tijd geleden, waardoor ik mezelf helemaal kwijt was.
Langzaamaan ben ik mezelf aan het terug vinden. Samen met God!!!

En eindelijk kreeg ik mijn eerste communie!!! Jippie ik hoor er echt bij.


Hierbij wil ik Wim Mecksenaar heel erg hartelijk bedanken voor de prachtige foto's van een heel belangrijk moment in mijn leven.
Ook Lex, bedankt dat je de juiste dingen hebt gezegd. En dat je mijn houvast was op deze weg.
Ook al mijn vrienden bedankt voor het aanwezig zijn en het onbevooroordeelde begrip.

Sorry dat het zo een lang verhaal is geworden. Ik hoop dat het een beetje leesbaar is en dat ik jullie een kijkje heb kunnen geven in wat er de laatste tijd met mij gebeurt is.

Daar is ze weer

Ja ja ik weet het.
Ik heb geschreven dat ik na het optreden weer een stukje zou schrijven. Ik had zelf eigenlijk ook wel gedacht dat het wat eerder zou komen, maar ik heb tot nu toe werkelijk geen dag niets te doen gehad. En dat kan ik dus niet zo goed aan, merk ik.
Zelfs alleen maar leuke dingen geven een aanslag op mijn energie en lichamelijke gezondheid. Veel pijn en (bijna) vallen horen daar dan bij. Dat moet ik maar voor lief nemen, anders kan ik echt niks meer. En dat laat ik niet meer zo makkelijk gebeuren.

Het optreden was echt heel erg leuk. Wat was ik zenuwachtig zeg. Ik was gelukkig niet de enige. Voor het optreden hadden we er eigenlijk geen tijd voor om erover na te denken. We gingen even checken of onze muziek, die we op een dvd hadden gebrand, afgespeeld kon worden op de installatie die bij ons podium stond. En tot onze grote schrik kon dat dus niet. Met groot optimisme gingen Trix en ik dus naar de computerwinkel in de Herenstraat. En daar kregen we te horen dat het geen probleem zou zijn om het om te zetten. Maar het ging toch 3 keer fout. Gelukkig kregen we ruim op tijd een cd met de muziek. Zodat ons optreden door kon gaan. Dus nog even een bedankje voor de jongens die ons zo goed hebben geholpen.

Tussendoor was ik nog even snel uit mijn broek gescheurd. Nog een nieuwe broek ook. Ik moest even iets aanpakken, leunde een klein stukje naar links en toen hoorde ik krrtssjj en ja hoor mijn hele kruis open. Maar ik had de tip van Anton opgevolgd. Hij had namelijk een zwarte onderbroek (ook nieuw, net als zijn zwarte shirt en broek, mooi hoor).
En aangezien ik toch op mijn kont zat, heeft niemand er uiteindelijk iets van gemerkt. Denk ik dan hahaha.

Al met al was het gewoon helemaal geweldig.

Op 7 november treden we weer op in Paviljoen Te Werve.
We rijden de al beroemde snerttocht op 7 november.
Om 13.00 uur verzamelen bij Paviljoen Te Werve.
De Wervelaan 110
Iedereen kan meedoen. Zelfs voor rolstoelers is er nog een mogelijkheid om op het terrein rond te scharrelen.

Dus voor iedereen die zich kan voortbewegen met een snelheid van ongeveer 5 kilometer per uur. Hoe je dat doet, maakt ons niet uit.
Kom gezellig mee doen met onze snerttocht.

Optreden

Ja ja morgen is het dan zo ver. We hebben een optreden met ons koor.

Natuurlijk is het erg leuk en verheug ik me er erg op, maar de spanning wordt steeds groter. Mijn maag is totaal van streek en de slaap kon ik de hele nacht niet vatten.
Dus ik vertel al de hele tijd aan mezelf dat het leuk is en dat ik me niet zo druk moet maken. Maar op de een of andere manier maak ik niet zo veel indruk :(.

Ik hoop dat we veel lol zullen hebben. Dat hebben we iedere maandag. Dus dat moet eigenlijk niet zo een grote moeite kosten.
We gaan ervoor!

Kom allemaal gezellig even langs.
Op zaterdag 19 september om 15.35 treden wij op bij het verzorgingshuis Vredenburgh.
Tussen de kerk en de zorgwinkel op de van Vredenburghweg kan je ons vinden.

Het enige voordeel is dat ik zo veel met mijn handen beweeg, dat het mensen niet eens zal opvallen dat ik beef. Nou ja dat hoop ik dan maar.
Ik zal volgende week ook maar even gaan schrijven hoe het is geweest.

Vakantie

Zo ik ben lekker op vakantie geweest.
Het was echt geweldig. Wat een mooie omgeving is het in West-Brabant.
En ongelofelijk hoe mijn scootje zich heeft gehouden. Hij had er echt zin in.
Op sommige dagen heeft ie zelfs 50 km gereden. Ik stond er versteld van. Maar dat was natuurlijk helemaal fantastisch want nu konden we ook nog een rit maken naar België.
We zijn naar Meersel-Dreef geweest. Over een fietspad langs het water, wat op zichzelf al indrukwekkend was. Even over de rommelmarkt gereden en toen naar de bedevaartplaats van Meersel-Dreef gegaan. Ze hebben daar de Lourdes-grot nagebouwd. Dus gelijk een paar kaarsjes opgestoken. Ik hoop dat jullie er allemaal wat van gemerkt hebben, want ik heb het natuurlijk in grote hoeveelheden gedaan.
Op de terugweg nog een tasje gevonden, met alles erin: rijbewijs, id-kaart, bankpas en geld. Gelukkig zat er ook een boekje in met telefoonnummers. Dus 's avonds nadat we heerlijk uit eten waren geweest, heeft Riet gebeld. De eerste paar nummers deden het niet. We hadden al bijna besloten om het geld er maar uit te halen en het verder te vergeten, maar nog 1 nummer proberen (eerlijke mensen he) en daar kreeg ze gehoor. De mevrouw belde terug en kwam hem de volgende morgen halen. We maakten nog wat grapjes over de bankpas. We wilden eigenlijk bellen om te vragen van goh mevrouw wij hebben uw bankpas gevonden, maar nu wilden we even uw pincode weten. En Riet was verliefd op het tasje. Ik heb mijn best gedaan, maar helaas. We kregen wel 20 euro en hebben daarvan een boottocht gemaakt door de Biesbos. Mooi hoor.
Dinsdag kreeg ik helaas ernstige pijn in mijn buik. Alles zat vast. En daarom ben ik woensdag naar huis gegaan. Jammer, maar ja dat is nou eenmaal zo als je niet helemaal gezond bent.
Maar al met al kan ik alleen maar zeggen. Bedankt Riet. Het was geweldig!