ARGO Abracadabra Snerttocht 29 november 2008

Het gaat beter??

De laatste tijd ben ik een aantal keren gewezen op mijn antwoord op de vraag hoe gaat het met je? Waarop ik dus eigenlijk altijd antwoord "Het gaat beter"
Waarom zeg je dat nou? Dat doe je alleen maar om mensen gerust te stellen. Daardoor gaan mensen ook gelijk denken dat er niks aan de hand is geweest en ga zo maar door.
En daar ben ik over na gaan denken. En ja natuurlijk zeg ik dat alleen maar om die reden. Een geruststelling, maar ook voor mezelf is het makkelijker om dat te zeggen. Ik kan maar moeilijk onder woorden brengen hoe ik me werkelijk voel. En eigenlijk weet ik niet eens hoe ik me werkelijk voel. Ik heb geen neiging meer om van het flat af te springen. En als het helemaal zwart om je heen is geweest en de grond verdwenen was, gaat het al snel beter als er weer een zonnestraaltje binnenkomt en je voeten de vloer weer voelen.
Maar alles bij elkaar is er dus nog steeds niks gebeurt, er is iets mis gegaan met de aanvraag van de vervolgtherapie. Daardoor zit ik dus zelf ook nog met heel veel vragen, waar ik zelf met geen mogelijkheid het antwoord op kan vinden. De aanvraag is ondertussen wel geregeld, dankzij Maatschappelijk Werk.
En ondertussen spookt het nog steeds in mijn hoofd. Gelukkig blijft "de stem" een beetje rustig op het moment, weer een reden om te zeggen "het gaat beter".
Wat ik nu probeer te zeggen is dat op het moment dat ik antwoord met "het gaat beter", het niet zozeer beter gaat, maar dat ik dus geen eind aan mijn leven meer wil maken, er soms een zonnestraaltje te zien is en dat ik op dat moment misschien ook even geen zin heb om uitgehoord te worden. Nou is het natuurlijk altijd vrij voor een ander om te vragen of ik er toch over wil praten, maar er zijn maar een paar mensen die ik daar mee lastig wil vallen. En die mensen zijn al bekend dus voel je niet afgewezen, want ik moet voor mezelf kiezen.
Ik denk dat ik voorlopig nog maar even blijf zeggen "het gaat beter, maar ....."

Nog steeds onstabiel

Helaas heb ik vandaag gemerkt dat ik nog steeds erg onstabiel ben. Over het algemeen gaat het redelijk, maar zodra er druk op mijn schouders rust ben ik totaal van slag. Het voordeel is wel dat ik het nu eerder opmerk. Daardoor kan ik het iets beter onder controle houden, maar dat vergt een hoop energie voor zowel mezelf als mijn omgeving. En dat maakt me dan ook weer van streek, dus krijg je weer die befaamde vicieuse cirkel (en dat is even moeilijk als het woord zelf). Het is niet zo dat ik gelijk weer moet worden opgenomen, of dat ik er een eind aan wil maken, maar het is een heel raar gevecht. Een oneerlijk gevecht lijkt het wel, maar ik kan niet eens uitleggen waarom. Ik herken na de totale instorting gelukkig veel sneller wanneer het "fout" dreigt te gaan. Maar wat moet je dan. Geen idee eerlijk gezegd. Nou ja ik probeer mijn gevoel maar een beetje te volgen en dat is dus nog regelmatig huilen en gelukkig was Trix er die even haar armen om me heen sloeg. En dat voelde echt even heel erg veilig. En door praten komt het uiteindelijk wel weer een beetje op orde. Ik kan me mondeling in woorden helaas niet goed uitdrukken en dat maakt het voor de mensen om wie ik geef niet zo gemakkelijk om me te begrijpen. Ik begrijp anderen ook vaak helemaal verkeerd en confrontaties ga ik nog steeds het liefst helemaal uit de weg, maar soms weet ik dat ik moet blijven proberen om uit te leggen wat ik bedoel. En ik kan me echt heel goed indenken dat dat voor een ander heel erg moeilijk is. Vaak begrijp ik het zelf niet eens. Een grote warboel in dat hoofd van mij. De inhoud van mijn hoofd voelt net zo groot als de omvang van de aarde ofzo, ook zo zwaar. En dat moet dan allemaal in die "kleine" ruimte geperst worden, gek hoor.
Ook heb ik nog steeds een belachelijke angst voor de telefoon. Het zal dus ook regelmatig voorkomen dat ik niet opneem. En ook naar mensen bellen is nog steeds niet prettig voor mij. Zeker niet naar instanties en dat moet natuurlijk eigenlijk wel regelmatig gebeuren. Gelukkig heeft Cees nog steeds de moed om me dat uit handen te nemen. Ik had het al eens geschreven, maar ik wil nog een keer zeggen dat je een wereldvent bent.
Op de een of andere manier gaat schrijven iets makkelijker en daarom ben ik een tijdje geleden ook met deze blog begonnen. Terwijl ik dus geen idee had dat ik dit allemaal zou meemaken en jullie daar deelgenoot van zouden worden. Of wist ik het misschien stiekem toch wel een beetje. Natuurlijk merkte ik al weken, maanden of nog langer dat ik moeite had om mezelf te zijn. Maar volgens de specialist kwamen mijn "boze buien" (ook) vanuit mijn nek. En nu speelt er zich steeds een soort gevecht in mij af waarin ik als zachte, vriendelijke, misschien zelfs lieve Mirjam het steeds vaker moet afleggen tegen een koud en hard iets in mij. Dat voelt dan zo groot, maar ik weiger daaraan toe te geven. Ik wil niet een harteloos, egoistisch aftreksel van mezelf zijn. Dan maar een zacht aftreksel met zware gevechten van binnen. Want de tijd van dat niks me interesseerde heb ik lang geleden achter me gelaten en dat wil ik hoe dan ook niet meer terug.
Ik zit dit allemaal zo te tikken en vraag me af waarom ik dit allemaal met jullie wil delen. Ik heb geen idee. Misschien omdat als je thuis komt na een opname in een psychiatrische inrichting het lijkt of het allemaal wel weer goed is. En nu weten jullie dus ook dat het nog niet helemaal goed is. Het gaat iets beter, zolang het maar rustig is om me heen. Maar ik begrijp zelf ook wel dat dat nog niet leven is maar overleven. Ik ben wel bereid om te vechten (zoals ik al schreef doe ik dat dus al bijna 24 uur per dag in mijn hoofd). En ik hoop dat ik over een tijdje weer in staat ben om mensen te vertrouwen en eindelijk (weer) te gaan leven.
Een welgemeende knuffel van mij!!

Ik ben echt weer thuis

Ik heb nog even een paar daagjes gewacht om te vertellen dat ik weer thuis ben. Het is rustig dus geen zorgen meer.

Voor de rest moet ik zelf natuurlijk nog een hele hoop verwerken en ik krijg therapie. Dat is best heftig allemaal, maar het voordeel is dat ik niet meer zo diep kan zinken als dat ik heb gedaan. Het is een hele tijd erg donker geweest om me heen, maar gelukkig zie ik nu ook wel weer een lichtpuntje hier en daar. Het dieptepunt is voorbij. Ik ben in Gods hand gevallen en die hand hield Hij wel wat lager dan ik gedacht had. Maar ik krijg nog steeds hele lieve reacties van mensen. Dat raakt me nog steeds diep en doet me erg goed. De ene is nog liever dan de andere. Fijn om te weten dat er mensen zijn die om je geven. Ik hoop dat ik de mensen om me heen ook het gevoel kan geven dat zij veel voor mij betekenen.

Het enige wat ik kan hopen is dat er eindelijk een einde komt aan de onzekerheid van praktische dingen die na jaren nog steeds niet geregeld zijn. Het ziet er redelijk uit omdat er eindelijk na drie en een half jaar Maatschappelijk Werk mee bezig gaat. Verder ga ik daar nu niet op in, maar de meesten weten wel wat ik bedoel. Het is echt niet normaal meer dat ik ondertussen al 8 jaar ben gescheiden en nog steeds op een manier aan die ex van me herinnert moet worden. Nou dat vind ik op zijn minst gezegd niet prettig. En daar komt minstens nog eens drie jaar bij. Te gek voor woorden he. Nou ja het is Nederland daar kan alles.

Bijvoorbeeld dit: Wat erg jammer was tijdens mijn opname is dat het erg moeilijk was om hulp te krijgen bij het wassen en aankleden. Die instellingen zijn er dus niet op ingesteld en CCC zorg die dagelijks bij mij thuis komen, konden daar niet komen (AWBZ kwestie). Gaat natuurlijk weer eens om de centjes.

Ik zit me nu toch weer een beetje boos te maken, dus ik hou even op voor vandaag.

Moet even tot rust komen.

Henk ik probeer volgende week nog even een bakkie bij je te komen drinken. Ik hoorde van Cees dat ik je net gemist had vrijdag. Hou je taai en ik denk aan je.



Allemaal een knuffel en tot later

Bijna naar huis

Het is best snel gegaan, maar er zit een kans in dat ik morgen al weer naar huis mag. Ik heb een heel erg goed gesprek gehad met de dienstdoende arts. Die heeft mij alles uitgelegd over dat gebeuren in mij. Het schijnt een deel van mezelf te zijn die zich manifesteerd als ik onder zeer zware druk kom te staan. De druk is op dit moment een stuk afgenomen en dat houdt ook in dat het veel rustiger is in mijn hoofd. Er komt natuurlijk wel nazorg en weet ik veel wat nog meer, maar dat kan allemaal ambulant. Ik ben donderdag natuurlijk jarig en ik dacht na dat gesprek met de arts. Ik geloof dat ik helemaal geen zin heb om over 20 jaar te moeten zeggen "ik zat in Rivierduinen toen ik 40 jaar werd". Het hangt allemaal nog wel af van het gesprek met de psychiater morgen, maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik morgen dus gewoon in mijn eigen bed slaap en donderdag mijn verjaardag thuis "vier". Geen idee wat ik daar verder mee doe. En ook nog geen idee wat er nodig is om hier verder mee om te gaan. Maar ik heb weer moed om door te gaan. Volgens de arts is er geen pilletje voor mij. Dus ik hoef hier ook niet te blijven om daar een goede afstelling voor te krijgen. Als dat allemaal wel zo was, zou ik dus ook blijven. Als de psychiater het er niet mee eens is, blijf ik dus ook. Maar ik hoop dat ik alles verder ambulant kan doen. En daaruit weer verder met een toekomst opbouwen. Ik voel me echt rustiger. En door de woorden van de arts geloof ik ook dat die gedachten, waar ik het vorige keer over had, niet meer in die hevige mate terug zullen komen. Hij wist precies waar ik het over had en het was zoals ik al zei echt een fijn en goed gesprek. Het duurde maar een half uurtje maar ik had het gevoel of ik uren met die man had zitten praten. Er is niets wat ik nog wilde vragen waar ik geen antwoord op heb gehad. Dus nu nog even afwachten hoe ik en de psychiater er morgen over denken. Ik heb goede hoop....

Even op bezoek in mijn huis...

Het weekend is voorbij. Ik zat de hele tijd uit te kijken naar een gesprek met de psychiater, maar helaas die is er vandaag niet. Dus dat moet morgen maar. Ik wil gewoon weten wat dat gekke gevoel is wat mij constant naar beneden loopt te halen. Of ik gewoon gek ben of dat er een normale verklaring is door wat er allemaal met me gebeurt is. Het is namelijk heel erg eng om te vechten tegen "jezelf of wat dan ook". Dus moet ik daar over praten en van iemand die er verstand van heeft horen wat dat nou is. Want ik kan zo niet thuis zijn. Dat is zeker.
Ik voel me zelf heel erg klein en waar ik tegen vecht is heel erg groot en dat is niet eerlijk he. En dat moet dus eerst weg. En dan kan ik weer een beetje aan een toekomst denken. Want hoe graag ik dat ook wil. Het lukt me nog niet om positief te worden en zeker niet te blijven. Ik voel me verder wel wat opknappen. Op de een of andere manier zit ik nu in mijn eigen huis en voel me op bezoek. Ik ben hier even om mijn scootmobiel te halen, Cees is bij me en Trix is ook even geweest. Straks ga ik weer terug naar Rivierduinen. Misschien als ik me goed voel, bel ik nog wat mensen om hier nu bij me thuis te komen, maar waarschijnlijk moet dat maar een volgende keer. Ik zou het wel fijn vinden om wat mensen te zien, hier in Rievierduinen. Ik geloof dat ik al eens heb gezegd dat jullie dat even via Cees moeten regelen. Ik merk hoe vaak ik het woordje moet gebruik en ik word er zelf eng van maar ja. Je moet toch wat he.
Deze keer ging het heel goed met Regiotaxi. Ik hou me zelfs een beetje vast aan wat die chauffeur "er is altijd hoop op hoop". Daar doe ik het even mee voor nu en tot gauw. Ik vind het onwijs gaaf dat iedereen zo lief en warm reageert, dat doet me goed en ik hou me daar aan vast. Een dikke kus en een knuffel van mij.

IK BEN EVEN IN HET CIRCUS

En daar zit ik dan. Wie had dat nou ooit gedacht. Ik niet om eerlijk te zijn. Veilig opgeborgen bij Parnassia. Achter slot en grendel. En het voelt gewoon veilig. Heel gek om te zeggen en het is natuurlijk ook dubbel, maar de veiligheid overheerst.
Even niet meer hoeven vechten tegen de maatschappij en alles wat daarbij hoort. Niet meer voor mezelf hoeven opkomen. Hier ben ik er gewoon één van de velen. Allemaal mensen bij wie het "even" niet meer gaat. Ik vraag me nu ik dit schrijf af of ik dit eigenlijk wel wil schrijven, maar ik vind na wat ik allemaal van Cees heb gehoort, dat er zo veel mensen zijn die met me meeleven, dat ik op zijn minst een teken van leven moet geven. Het is heel erg raar als ineens alles om je heen zwart is, zeker terwijl er juist steeds meer leuke en lieve mensen om me heen kwamen en komen. Ik merk wel dat ik nu echt kan zeggen dat ik vrienden heb. Ik vind het heel erg fijn dat jullie zo geïnteresseerd zijn in hoe het met mij gaat. Ik kan natuurlijk weer eens zeggen dat het allemaal helemaal top is, maar dat is niet waar. Ik ben even alle hoop verloren en zag in al dat zwart zelfs geen lichtpuntje meer. Dat begint wel langzaam te veranderen, maar het gaat niet snel. Wat ik zei ben ik heel blij met het weten dat er mensen bij me op bezoek willen komen. Daar begin ik heel voorzichtig een beetje naar uit te kijken. Via Cees is het makkelijkst want dat hij weet als eerste en enige hoe mijn dag er hier uit ziet. Wat ik wel wil vragen is, hou het voor hem ook een beetje behapbaar. Er is nogal wat op hem afgekomen de afgelopen dagen of weken. Want het gaat natuurlijk al veel langer niet echt goed met me. Met een lach kun je ver komen, maar het is niet de manier om je zorgen op zij te kunnen zetten. Ik weet ook nog niet hoe je dat wel moet doen, maar dat hoop ik hier toch wel te leren. Stapje voor stapje en met veel hulp over een tijdje weer naar huis, maar als ik daar nu aan denk word ik weer helemaal angstig, dus het zal nog wel even duren. Ik laat die beslissingen over aan doktoren en andere mensen die er verstand van hebben. Want als ik naar huis ga, wil ik wel dat het veilig is. Mijn doel is nu alleen maar om dit een eenmalige gebeurtenis te laten zijn. Het moet nu gewoon allemaal goed komen. Ik zal er zelf ook hard voor moeten vechten, maar dat vind ik niet zo erg.
Mensen ik heb werkelijk geen idee of het ook maar een beetje te lezen en te begrijpen is. Ik zal proberen om binnenkort weer een verslagje te doen van hoe het met me gaat. Bedankt voor alle groetjes en lieve berichten en ik hoop dat ik over een tijdje weer normaal een telefoon op kan nemen en alles wat daarbij hoort.
Van mij allemaal groetjes terug en ik zal mijn best doen om zo snel mogelijk weer op de been te komen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit
En Els als je dit leest. Ik vind het geweldig wat je gezegd hebt. Ik hou van je en ook van Agnes. Ik ga ook voor jou beter worden. Dikke kus!