Wat gaat de tijd toch hard

Ongelofelijk.
Ik zie dat het alweer ruim twee maanden geleden is dat ik voor het laatst wat heb geschreven.
Een paar weken geleden ging het zo slecht met me, dat ik naar de huisarts ben gegaan en eindelijk medicatie heb gekregen. Het gaat langzaam aan steeds een beetje beter. Ik loop nog niet te huppelen, al zie ik me dat sowieso niet echt doen, maar ik merk dat het iets rustiger is geworden in mijn hoofd.
Wel ben ik steeds heel erg moe en slaap ik ook overdag. Dat maakt het natuurlijk erg moeilijk om afspraken te maken en sociaal actief bezig te zijn.
Op een bepaalde manier heb ik dus erg mijn eigen tijd nodig en gelukkig gaat het steeds beter om daar ook aan toe te geven. Hoewel het moeilijk blijft om voor me zelf op te komen, maar daar ben ik gelukkig dan eens niet de enige in.
Het is raar om te voelen dat er in mijn hoofd werk wordt verzet. Ik heb er totaal geen controle over. Het is net of er een fabriek bezig is om serotinine aan te maken en die draait 24 uur per dag. Een vreemd gevoel is het, maar alles beter dan nooit van te voren weten hoe je reageert op een gebeurtenis. Het wisselvallige wordt stukje bij beetje iets stabieler. Misschien nog maar een paar pilletjes erbij vragen, dat scheelt me een hoop therapie hihi. Maar dat is natuurlijk een grapje.
Zachtjes aan begin ik te zien en voelen waar veel van mijn geestelijke pijn vandaan komt en dat is niet altijd even prettig, maar ja je moet er doorheen. You have to get in, to get out zoals Phil Collins zingt in een liedje. Mooie tekst trouwens. Je moet er toch eerst in, voordat je eruit kan. Dus ben ik benieuwd hoe lang ik erin zal moeten, maar dat is toch nog steeds toekomst. Ooit zal ik er ook weer uit komen. Dat is toch een mooi doel.
Nog steeds, en nu zelfs een klein beetje meer, hoop op de toekomst.
Mirjam