Een bloemetje

Het valt me de laatste tijd steeds meer op dat mensen dezelfde situatie op een hele andere manier kunnen beleven. Wat de juiste is, kan je natuurlijk alleen maar afleiden uit wat de meerderheid van de mensen denkt. Wat normaal is, is afhankelijk van een onuitgesproken democratische telling van stemmen. Ik heb in de loop der tijd geleerd dat als 10 mensen tegen je zeggen dat je een paard bent, je er eens flink over na moet gaan denken dat dat wel eens waar kan zijn. Als 100 mensen dat tegen je zeggen wordt het hoog tijd om maar gewoon te gaan hinniken. En ik ben dus maar gaan hinniken.
Maar dat je zelfs dingen anders kan beleven als je wel bij de groep "normale mensen" behoort, maakt het er ook niet duidelijker op.
Dat maakt het voor mij ook niet makkelijker om "gewoon" te worden. Ik beleef bijna iedere situatie anders dan de meerderheid. Sommige mensen denken nu misschien, leuk, interessant, maar het is alleen maar vervelend eerlijk gezegd. Het is verwarrend en het maakt dat ik me vaak alleen voel. Ik vind het wel heel erg fijn als mensen om me heen proberen het te begrijpen.
Daarom het volgende.
Ik zie een bloemetje. Een roze bloemetje, ergens in een bos.
Jij ziet een bloemetje. Een roze bloemetje, ergens in een bos aan een struik en zegt: "Goh dat is een mooi bloempje, zo mooi roze en zo mooi rond en kijk eens hoe mooi die struik is met al die bloemetjes eraan".
Een ander ziet datzelfde bloempje en zegt alleen maar "Ik vind er niks aan" of "Ik hou niet van roze"
Terwijl weer een ander zich schaamt dat hij de kleur van dat bloemetje op dat moment helemaal niet kan zien.
Ik zie een bloemetje. Een roze bloemetje, ergens in een bos.
Het ene moment zie ik dat dat bloempje aan een struik vastzit en met zijn soortgenootjes lekker in het zonnetje staat te genieten van de rust in het bos.
Op een ander moment zie ik een roze bloemetje prachtig van kleur, mooi van vorm in een rustgevend bos.
Weer een ander moment ziek ik datzelfde prachtige roze bloempje in een heel eng donker bos, helemaal alleen.
En dan weer zie ik m zielig kleurloos om zich heen staren. Moederziel alleen.
Maar natuurlijk zie ik ook dat sommige bloemetjes groter zijn dan anderen, omdat ze op een beter plekje zijn terecht gekomen en net wat meer water en zonlicht krijgen. Ik vind ze niet eens altijd mooier, want soms moeten ze iets van hun kleur inleveren daarvoor. Maar ze voelen zich meer en zijn ook werkelijk groter.
Het volgende moment dat ik weer kijk zie ik juist alleen maar een heel klein bloempje wat alle mogelijke moeite doet om ook een beetje zonlicht te kunnen pakken. Het heeft zich zelfs in alle mogelijke bochten gedrongen om dat voor elkaar te krijgen. Je ziet het nog aan het stengeltje. De sporen zijn duidelijk zichtbaar. Hier een kreukeltje, daar een deukje. Gewoon om het voor elkaar te krijgen om iets groter te groeien. Om net als de rest te worden. Maar dat bloempje had nou net de pech om precies onder een tak geboren te worden. Die tak, die overigens ook maar per ongeluk precies op die plaats is gegroeid, kan er natuurlijk niks aan doen dat hij dat bloempje alle licht ontneemt. Maar het leven van het bloemetje is anders. Hij kan niet zo groot groeien als zijn soortgenootjes.
Ik zie ook een bloemetje in een knop, wat met dezelfde moeite probeert om tot bloei te komen. Misschien zijn de omstandigheden helemaal niet zo slecht, maar is het gewoon zijn tijd nog niet.
Gewoon een dag uit het leven van een bloemetje. Een roze bloemetje, in een bos

Mirjam