Lieve lezers

Ik zit er sterk over na te denken om te stoppen met deze blog. Het geeft me niet meer zo veel voldoening om in het openbaar mijn gevoelens te schrijven.
Er is heel veel gebeurt de afgelopen tijd.
Positieve dingen:
Ik ben gedoopt, ik word sterker, ik voel me beter en wanneer ik me niet goed voel, kom ik er steeds sneller achter waarom dat dan is en probeer ik daar wat mee te doen.
Maar ook negatieve dingen:
Mijn vader is overleden en ondanks dat ik niet dagelijks of wekelijks contact met hem had, was het toch extra naar om daar achter te moeten komen via een gerucht. Ik moest zelf op zoek naar de waarheid, wat dus geen gemakkelijke zoektocht was. Een tijd geleden was ik daar niet eens aan begonnen, maar nu dus gelukkig wel. Het doet pijn, maar ik weet voor mezelf dat het goed was tussen ons en dat kan niemand me meer afpakken. Ook niet door me niet uit te nodigen voor de crematie. Pap, we hebben het niet altijd makkelijk gehad en we konden door veel omstandigheden niet zo veel contact hebben als we hadden gewild, maar IK HOU VAN JE! Rust zacht!
Verder zijn er nog een aantal minder leuke dingen gebeurt, die ik dus echt privé wil houden.
Vandaar dat ik nu als laatste wil zeggen. Bedankt voor het lezen en jullie begrip! En de vele steunbetuigingen die ik heb gekregen in een tijd die extreem moeilijk voor mij is geweest.

Dikke kus,
Mirjam

Zo maar een hersenspinsel

Wat duurt een nacht toch lang als je niet kan slapen.
Pfffff.... Ik ben er maar eens uitgegaan. De vogeltjes fluiten al weer.
Klinkt best gezellig. Alleen heb ik morgen toevallig een drukke dag. Nou ja wat heet druk, voor mijn doen is het al gauw druk. Ik ga morgen lekker dirigeren bij het koor. Eens kijken of we de liedjes voor het Strandwalfestival van september nog een beetje gezelliger kunnen aankleden.
En 's avonds een vergadering van de ARGO.
Ja en dan is Mirjam weer helemaal gesloopt hihihi.

Zelfs een slaappil krijgt me niet in slaap. Wat kan ik nog meer proberen. Hamers achterwege gelaten. Daar krijg je hoofdpijn van. Geen idee waarom ik dit schrijf, ik kan me niet voorstellen dat het iemand ook maar een biet interesseert of ik nou wel of niet lig te slapen, maar zo krijg je in ieder geval weer een stukje op "papier".

En nu de grote vraag: Zal ik al koffie gaan zetten of zal ik nog een poging wagen?
Nummer 493 of zo haha. Wie het weet mag het zeggen, ik hoor het toch niet.
Nou ja voordat ik nog meer onzin uitkraam...
Welterusten......

Mijn Doop 03-04-2010

Ja ja eindelijk ga ik maar eens aan de slag met mijn verhaal. Wim Mecksenaar, onze eigen fotograaf en in de Paaswake zelfs mijn eigen privéfotograaf, was al een week of 2 geleden danig ontdaan dat ik nog steeds geen foto's had doorgestuurd.
Ik wilde eerst mijn verhaal schrijven, maar dat ging dus niet zo makkelijk als ik dacht. Dat is natuurlijk helemaal niet zo gek, omdat ik al sinds september 2009, bezig was met bijeenkomsten in de kerk om me voor te bereiden op mijn doop.
En als je tussendoor niet eens een keer ook maar een letter typt, loopt het allemaal een beetje als los zand door je handen.
Sinds september 2009 ben ik samen met een groepje van 6 mensen die gedoopt wilden worden op pad gegaan om ons voor te bereiden. Ik ben eigenlijk mijn hele leven al gelovig, maar heb nooit een echte band gevoeld met een bepaalde kerk. Van pinkstergemeente tot boeddhisme heb ik geprobeerd, maar steeds gebeurde er iets waardoor ik me niet meer op mijn gemak voelde. In de pinkstergemeente begonnen ze er ineens over dat ik een rok moest dragen. Nou iedereen die mij kent heeft mij zelden of nooit in een rok/jurk gezien. O ja die ene keer (nou ja het was een leuk feest hihi). Ik ga hier nu niet beweren dat er iets mis is met de pinkstergemeente het boeddhisme of alles wat daartussen ligt, maar het was in ieder geval niets voor mij.
Op een zaterdag in september stonden Arnet en ik buiten de Nieuwe Kerk en om de een of andere reden wees zij mij op de pastoor(Lex van Deelen, hierna noem ik hem gewoon Lex) die net langs kwam lopen. Ik heb hem geroepen en gevraagd hoe dat ging je laten dopen enzo. En "toevallig" waren ze net met een nieuwe groep gestart om de voorbereidingen te treffen en de volgende dinsdag kwamen ze weer bijeen. Dat overviel me nogal, maar ja wat kon me tegenhouden, alleen ikzelf.
Dus ging ik naar de kerk. Wist bij "God" niet waar ik me moest melden, dus stond een tijd in de kou te wachten tot er een teken van leven kwam. Op goed geluk belde ik ergens aan, Lex deed open, opende ook allebei de deuren en ik kon met scootmobiel en al naar binnen. Wat was ik bevooroordeeld, ik dacht echt als het een verhaal wordt waar ik het niet mee eens ben, ben ik binnen een tel weer weg hier. Maar Lex zei de dingen die ik alleen maar kon hopen. Dat je de bijbel niet letterlijk hoefde te nemen, maar dat het een mooie richtlijn was. Ondanks dat het tamelijk koud was in de kamer waar we zaten, had ik het warm van binnen. En dat gevoel is gebleven.
Hoe meer ik leerde, hoe meer ik overtuigd was dat dit voor mij de goede keus was. De warmte die er is onder de mensen, heerlijk. Ik voelde me echt thuis.
In het begin van de "cursus" ging ik eigenlijk nooit naar de kerk. Ik had ook eerlijk gezegd zoiets van: "Ik wil dit wel, maar ik ga echt niet iedere zondag vroeg mijn bed uit om in zo'n koude kerk te zitten". Maar toen het dichter bij het moment van mijn doop kwam, wilde ik het toch allemaal eens meemaken. Dus ging ik maar eens. Sindsdien ga ik wel vaker, maar daar kom is straks nog wel even op terug.
Alweer zo'n ervaring waar je alleen van kan dromen. Je hebt wel eens dat als je met vragen zit in je leven, dat je op onverwachte momenten antwoorden kan krijgen. Niet altijd wat je wilt horen natuurlijk, maar wel wat nodig is. En datzelfde gebeurde ook op dat moment. Wat de vraag was en wat het antwoord was, weet ik niet meer, maar het maakte genoeg indruk op mij om deze weg verder te gaan. Nu wilde ik alleen ook de communie kunnen krijgen, maar daarvoor moet je gedoopt zijn en je vormsel hebben gedaan. Dus ging ik nog een paar keer en liet heel bewust de communie aan me voorbij gaan. Maar het was goed. Het voelde gewoon goed.
En eindelijk was het zo ver. De Paaswake op 3 april 2010. Om half 10 's avonds zou het beginnen. Wat was ik zenuwachtig zeg. Tevergeefs een poging gedaan om nog even te slapen 's middags. Brechtje is gelukkig langs gekomen om een bakkie koffie te drinken en me een beetje af te leiden.
Wat duurde het lang voordat het tijd was om te gaan, niet door Brechtje hoor, want het was heel erg fijn om een vriendin bij me te hebben. Om 9 uur hield ik het niet meer en we gingen. Samen op de scootmobiel naar de Bonifatiuskerk. Buiten stonden Arnet, Trix, Joop, Wim en Cees. Voor mij was het perfect. Belangrijke mensen in mijn leven waren aanwezig bij een heel belangrijk moment in mijn leven.
Lex had geregeld dat wij een plekje kregen langs het altaar. We stonden echt eerste rang. Nog bedankt daarvoor Lex! De kerk werd donker gemaakt en het ritueel begon. Iedereen had een kaars in hun handen en die werden aangestoken. Adembenemend. Ik heb niet zo heel veel meegekregen van wat er verder allemaal gebeurde, zo was ik bezig met het moment waarop het misschien wel belangrijkste moment uit mijn leven zou plaats vinden. Wat kan tijd dan lang duren.
Maar eindelijk werden we geroepen. Even een paar treden op, valt dan toch wel weer knap tegen, maar op de een of andere manier lukt op zo'n moment alles.
Voor wat er toen gebeurde heb ik nog steeds niet zo veel woorden.
Ik weet alleen dat ik het ineens intens koud kreeg nadat ik gedoopt was. Hier even een paar foto's.









Dit zegt toch ook genoeg. Gelijk daarna kregen we ook een zegening met een balsem.



En nog een grote hand op mijn hoofd.



Wonderbaarlijk hoe dat voelt, net of je herboren wordt ofzo. Heel vreemd, ook leek het net of ik het helemaal niet meemaakte. Ik kan het gewoon echt niet uitleggen. Nog steeds niet. Lex heeft me ook al eens gevraagd hoe ik het beleefd heb. Toen kon ik alleen zeggen: "Bijzonder"! En hoewel het al een paar weken geleden is, het voelt nog steeds heel erg onwezenlijk.
Op een gegeven moment werden we weer naar boven geroepen (klinkt wel een beetje raar in deze context). We kregen alle 6 een kaars. Ik had een doopkaars gekregen van Gosia. Die lag al zeker een jaar in de kast, maar het was een hele mooie kaars. Toen werd de kerk nog een keer donker gemaakt en mochten wij de kaarsen in de kerk aansteken. Omdat ik niet zo lekker loop, heb ik het gehouden bij de kaarsjes van mijn vrienden.






Misschien dat dat nog het beste mijn gevoel kan omschrijven. Na alle donker in mijn leven, een lichtpunt. En wat voor één. Een klein voorbeeldje van het grote Licht. God, het Licht, waar ik nu ook voor heb gekozen. Echt gekozen. Iets wat ik ook nooit meer kwijt wil. Wat er ook gebeurt verder in mijn leven. En nog steeds is dat gevecht niet gestreden, maar ik weet nu dat ik niet meer alleen hoef te vechten. Het kan nooit meer zo donker zijn als een tijd geleden, waardoor ik mezelf helemaal kwijt was.
Langzaamaan ben ik mezelf aan het terug vinden. Samen met God!!!

En eindelijk kreeg ik mijn eerste communie!!! Jippie ik hoor er echt bij.


Hierbij wil ik Wim Mecksenaar heel erg hartelijk bedanken voor de prachtige foto's van een heel belangrijk moment in mijn leven.
Ook Lex, bedankt dat je de juiste dingen hebt gezegd. En dat je mijn houvast was op deze weg.
Ook al mijn vrienden bedankt voor het aanwezig zijn en het onbevooroordeelde begrip.

Sorry dat het zo een lang verhaal is geworden. Ik hoop dat het een beetje leesbaar is en dat ik jullie een kijkje heb kunnen geven in wat er de laatste tijd met mij gebeurt is.