Daar is ze weer

Ja ja ik weet het.
Ik heb geschreven dat ik na het optreden weer een stukje zou schrijven. Ik had zelf eigenlijk ook wel gedacht dat het wat eerder zou komen, maar ik heb tot nu toe werkelijk geen dag niets te doen gehad. En dat kan ik dus niet zo goed aan, merk ik.
Zelfs alleen maar leuke dingen geven een aanslag op mijn energie en lichamelijke gezondheid. Veel pijn en (bijna) vallen horen daar dan bij. Dat moet ik maar voor lief nemen, anders kan ik echt niks meer. En dat laat ik niet meer zo makkelijk gebeuren.

Het optreden was echt heel erg leuk. Wat was ik zenuwachtig zeg. Ik was gelukkig niet de enige. Voor het optreden hadden we er eigenlijk geen tijd voor om erover na te denken. We gingen even checken of onze muziek, die we op een dvd hadden gebrand, afgespeeld kon worden op de installatie die bij ons podium stond. En tot onze grote schrik kon dat dus niet. Met groot optimisme gingen Trix en ik dus naar de computerwinkel in de Herenstraat. En daar kregen we te horen dat het geen probleem zou zijn om het om te zetten. Maar het ging toch 3 keer fout. Gelukkig kregen we ruim op tijd een cd met de muziek. Zodat ons optreden door kon gaan. Dus nog even een bedankje voor de jongens die ons zo goed hebben geholpen.

Tussendoor was ik nog even snel uit mijn broek gescheurd. Nog een nieuwe broek ook. Ik moest even iets aanpakken, leunde een klein stukje naar links en toen hoorde ik krrtssjj en ja hoor mijn hele kruis open. Maar ik had de tip van Anton opgevolgd. Hij had namelijk een zwarte onderbroek (ook nieuw, net als zijn zwarte shirt en broek, mooi hoor).
En aangezien ik toch op mijn kont zat, heeft niemand er uiteindelijk iets van gemerkt. Denk ik dan hahaha.

Al met al was het gewoon helemaal geweldig.

Op 7 november treden we weer op in Paviljoen Te Werve.
We rijden de al beroemde snerttocht op 7 november.
Om 13.00 uur verzamelen bij Paviljoen Te Werve.
De Wervelaan 110
Iedereen kan meedoen. Zelfs voor rolstoelers is er nog een mogelijkheid om op het terrein rond te scharrelen.

Dus voor iedereen die zich kan voortbewegen met een snelheid van ongeveer 5 kilometer per uur. Hoe je dat doet, maakt ons niet uit.
Kom gezellig mee doen met onze snerttocht.

Optreden

Ja ja morgen is het dan zo ver. We hebben een optreden met ons koor.

Natuurlijk is het erg leuk en verheug ik me er erg op, maar de spanning wordt steeds groter. Mijn maag is totaal van streek en de slaap kon ik de hele nacht niet vatten.
Dus ik vertel al de hele tijd aan mezelf dat het leuk is en dat ik me niet zo druk moet maken. Maar op de een of andere manier maak ik niet zo veel indruk :(.

Ik hoop dat we veel lol zullen hebben. Dat hebben we iedere maandag. Dus dat moet eigenlijk niet zo een grote moeite kosten.
We gaan ervoor!

Kom allemaal gezellig even langs.
Op zaterdag 19 september om 15.35 treden wij op bij het verzorgingshuis Vredenburgh.
Tussen de kerk en de zorgwinkel op de van Vredenburghweg kan je ons vinden.

Het enige voordeel is dat ik zo veel met mijn handen beweeg, dat het mensen niet eens zal opvallen dat ik beef. Nou ja dat hoop ik dan maar.
Ik zal volgende week ook maar even gaan schrijven hoe het is geweest.

Vakantie

Zo ik ben lekker op vakantie geweest.
Het was echt geweldig. Wat een mooie omgeving is het in West-Brabant.
En ongelofelijk hoe mijn scootje zich heeft gehouden. Hij had er echt zin in.
Op sommige dagen heeft ie zelfs 50 km gereden. Ik stond er versteld van. Maar dat was natuurlijk helemaal fantastisch want nu konden we ook nog een rit maken naar België.
We zijn naar Meersel-Dreef geweest. Over een fietspad langs het water, wat op zichzelf al indrukwekkend was. Even over de rommelmarkt gereden en toen naar de bedevaartplaats van Meersel-Dreef gegaan. Ze hebben daar de Lourdes-grot nagebouwd. Dus gelijk een paar kaarsjes opgestoken. Ik hoop dat jullie er allemaal wat van gemerkt hebben, want ik heb het natuurlijk in grote hoeveelheden gedaan.
Op de terugweg nog een tasje gevonden, met alles erin: rijbewijs, id-kaart, bankpas en geld. Gelukkig zat er ook een boekje in met telefoonnummers. Dus 's avonds nadat we heerlijk uit eten waren geweest, heeft Riet gebeld. De eerste paar nummers deden het niet. We hadden al bijna besloten om het geld er maar uit te halen en het verder te vergeten, maar nog 1 nummer proberen (eerlijke mensen he) en daar kreeg ze gehoor. De mevrouw belde terug en kwam hem de volgende morgen halen. We maakten nog wat grapjes over de bankpas. We wilden eigenlijk bellen om te vragen van goh mevrouw wij hebben uw bankpas gevonden, maar nu wilden we even uw pincode weten. En Riet was verliefd op het tasje. Ik heb mijn best gedaan, maar helaas. We kregen wel 20 euro en hebben daarvan een boottocht gemaakt door de Biesbos. Mooi hoor.
Dinsdag kreeg ik helaas ernstige pijn in mijn buik. Alles zat vast. En daarom ben ik woensdag naar huis gegaan. Jammer, maar ja dat is nou eenmaal zo als je niet helemaal gezond bent.
Maar al met al kan ik alleen maar zeggen. Bedankt Riet. Het was geweldig!

Wat gaat de tijd toch hard

Ongelofelijk.
Ik zie dat het alweer ruim twee maanden geleden is dat ik voor het laatst wat heb geschreven.
Een paar weken geleden ging het zo slecht met me, dat ik naar de huisarts ben gegaan en eindelijk medicatie heb gekregen. Het gaat langzaam aan steeds een beetje beter. Ik loop nog niet te huppelen, al zie ik me dat sowieso niet echt doen, maar ik merk dat het iets rustiger is geworden in mijn hoofd.
Wel ben ik steeds heel erg moe en slaap ik ook overdag. Dat maakt het natuurlijk erg moeilijk om afspraken te maken en sociaal actief bezig te zijn.
Op een bepaalde manier heb ik dus erg mijn eigen tijd nodig en gelukkig gaat het steeds beter om daar ook aan toe te geven. Hoewel het moeilijk blijft om voor me zelf op te komen, maar daar ben ik gelukkig dan eens niet de enige in.
Het is raar om te voelen dat er in mijn hoofd werk wordt verzet. Ik heb er totaal geen controle over. Het is net of er een fabriek bezig is om serotinine aan te maken en die draait 24 uur per dag. Een vreemd gevoel is het, maar alles beter dan nooit van te voren weten hoe je reageert op een gebeurtenis. Het wisselvallige wordt stukje bij beetje iets stabieler. Misschien nog maar een paar pilletjes erbij vragen, dat scheelt me een hoop therapie hihi. Maar dat is natuurlijk een grapje.
Zachtjes aan begin ik te zien en voelen waar veel van mijn geestelijke pijn vandaan komt en dat is niet altijd even prettig, maar ja je moet er doorheen. You have to get in, to get out zoals Phil Collins zingt in een liedje. Mooie tekst trouwens. Je moet er toch eerst in, voordat je eruit kan. Dus ben ik benieuwd hoe lang ik erin zal moeten, maar dat is toch nog steeds toekomst. Ooit zal ik er ook weer uit komen. Dat is toch een mooi doel.
Nog steeds, en nu zelfs een klein beetje meer, hoop op de toekomst.
Mirjam

Een bloemetje

Het valt me de laatste tijd steeds meer op dat mensen dezelfde situatie op een hele andere manier kunnen beleven. Wat de juiste is, kan je natuurlijk alleen maar afleiden uit wat de meerderheid van de mensen denkt. Wat normaal is, is afhankelijk van een onuitgesproken democratische telling van stemmen. Ik heb in de loop der tijd geleerd dat als 10 mensen tegen je zeggen dat je een paard bent, je er eens flink over na moet gaan denken dat dat wel eens waar kan zijn. Als 100 mensen dat tegen je zeggen wordt het hoog tijd om maar gewoon te gaan hinniken. En ik ben dus maar gaan hinniken.
Maar dat je zelfs dingen anders kan beleven als je wel bij de groep "normale mensen" behoort, maakt het er ook niet duidelijker op.
Dat maakt het voor mij ook niet makkelijker om "gewoon" te worden. Ik beleef bijna iedere situatie anders dan de meerderheid. Sommige mensen denken nu misschien, leuk, interessant, maar het is alleen maar vervelend eerlijk gezegd. Het is verwarrend en het maakt dat ik me vaak alleen voel. Ik vind het wel heel erg fijn als mensen om me heen proberen het te begrijpen.
Daarom het volgende.
Ik zie een bloemetje. Een roze bloemetje, ergens in een bos.
Jij ziet een bloemetje. Een roze bloemetje, ergens in een bos aan een struik en zegt: "Goh dat is een mooi bloempje, zo mooi roze en zo mooi rond en kijk eens hoe mooi die struik is met al die bloemetjes eraan".
Een ander ziet datzelfde bloempje en zegt alleen maar "Ik vind er niks aan" of "Ik hou niet van roze"
Terwijl weer een ander zich schaamt dat hij de kleur van dat bloemetje op dat moment helemaal niet kan zien.
Ik zie een bloemetje. Een roze bloemetje, ergens in een bos.
Het ene moment zie ik dat dat bloempje aan een struik vastzit en met zijn soortgenootjes lekker in het zonnetje staat te genieten van de rust in het bos.
Op een ander moment zie ik een roze bloemetje prachtig van kleur, mooi van vorm in een rustgevend bos.
Weer een ander moment ziek ik datzelfde prachtige roze bloempje in een heel eng donker bos, helemaal alleen.
En dan weer zie ik m zielig kleurloos om zich heen staren. Moederziel alleen.
Maar natuurlijk zie ik ook dat sommige bloemetjes groter zijn dan anderen, omdat ze op een beter plekje zijn terecht gekomen en net wat meer water en zonlicht krijgen. Ik vind ze niet eens altijd mooier, want soms moeten ze iets van hun kleur inleveren daarvoor. Maar ze voelen zich meer en zijn ook werkelijk groter.
Het volgende moment dat ik weer kijk zie ik juist alleen maar een heel klein bloempje wat alle mogelijke moeite doet om ook een beetje zonlicht te kunnen pakken. Het heeft zich zelfs in alle mogelijke bochten gedrongen om dat voor elkaar te krijgen. Je ziet het nog aan het stengeltje. De sporen zijn duidelijk zichtbaar. Hier een kreukeltje, daar een deukje. Gewoon om het voor elkaar te krijgen om iets groter te groeien. Om net als de rest te worden. Maar dat bloempje had nou net de pech om precies onder een tak geboren te worden. Die tak, die overigens ook maar per ongeluk precies op die plaats is gegroeid, kan er natuurlijk niks aan doen dat hij dat bloempje alle licht ontneemt. Maar het leven van het bloemetje is anders. Hij kan niet zo groot groeien als zijn soortgenootjes.
Ik zie ook een bloemetje in een knop, wat met dezelfde moeite probeert om tot bloei te komen. Misschien zijn de omstandigheden helemaal niet zo slecht, maar is het gewoon zijn tijd nog niet.
Gewoon een dag uit het leven van een bloemetje. Een roze bloemetje, in een bos

Mirjam

Waarom is het schrijven ineens zo moeilijk

Dat is de vraag die al een paar dagen door mijn hoofd gaat. Waarom kan ik nou niet gewoon schrijven wat er allemaal is gebeurt de laatste dagen. Ik heb natuurlijk dat gesprek gehad bij PsyQ. Het was heel erg verhelderend, maar ik hoorde toch wel een paar dingen die ik een tijdje geleden helemaal niet aan kon. Wat apart is dat toch eigenlijk. Ik ben al heel wat keertjes bij een psycholoog geweest en heb al meerdere instanties van binnen bekeken. Vorig jaar was trouwens wel de eerste keer dat ik ook echt opgenomen ben. Maar in al die gesprekken is er eigenlijk nooit iemand geweest die de conclusie heeft getrokken dat ik wel heel erg vaak terug moest komen. Dat er misschien wel iets anders of zelfs meer aan de hand was dan op het eerste gezicht leek. Niemand die verder keek. Of wel verder heeft gekeken maar ik heb er zelf in ieder geval nooit iets over gehoord. Ik zal toch even iets duidelijker moeten worden nu geloof ik. Ik ging op 6 januari naar PsyQ. De afdeling waar ik moest zijn zit helemaal op het Stadhoudersplantsoen. Tegenover het Omniversum. Zoals de meesten weten woon ik aan het randje van Rijswijk. En om met dit weer de tocht te maken vond ik niet helemaal geweldig. Het vriest dat het kraakt natuurlijk en in schuifpartijen had ik echt geen zin. Dus had ik Regiotax besteld. Nou had ik er al veel over gehoord en dat waren niet de beste berichten, maar ik moest wel. Om half 10 besteld. Terwijl ik pas om half 11 daar hoefde te zijn, maar ze kunnen ook een kwartier later komen dus je moet wel voorzichtig zijn he. De hulp bij wassen en aankleden ook geregeld om voor 9 uur klaar te zijn. Ze kwam als eerste bij mij om ongeveer half 8 dus dat was perfect. Ik wist in ieder geval zeker dat ik op tijd klaar zou zijn als het busje toevallig wat eerder zou komen. Om een uur of 9 moest ik nog even naar het toilet (lekker belangrijk). Ik hoorde een dieselmotor. Gek eigenlijk dat je nog zo veel hoort als je op 8 hoog woont. En ik voelde gewoon dat het voor mij was. En inderdaad de bus stond voor. Dus col om, jas, hadschoenen aan en muts op en Mirjam was er weer klaar voor. Een hele aardige dame begroette me om me mee te nemen op mijn reis door Den Haag. We moesten nog even iemand op halen. Daar kwam ze ook ruim een half uur te vroeg aan. En die mevrouw kwam ook al snel naar buiten. De chauffeuse en ik hadden al lekker zitten babbelen. Heel erg gezellig en voor mij ook heel belangrijk want ik werd steeds zenuwachtiger. Die mevrouw werd afgezet op de plaats van bestemming bij Laan Hofrust. We gingen het parkeerterrein af en ze besloot naar rechts te gaan. Maar Tommie gaf aan dat ze moest keren. Nou luisteren maar dan he. Dus de bus werd gekeerd. We moesten er wel om lachen, want volgens ons konden we het beste de Oudemanstraat nemen. Maar Tom stuurde ons naar de Rijswijkseweg. Hij was nog niet helemaal uitgeslapen. Rechts en omkeren. We gingen rechts en hij zei weer rechts en omkeren. Maar dan zouden we ergens in de Herenstraat uitkomen. Niet echt een doorlopende weg. Maar gelukkig toen we het stoplicht naderden werd ie wakker en vertelde dat we moesten omkeren. Bij de volgende stoplichten moesten we links en wij moesten al weer lachen. Ja hoor een paar honderd meter verder zagen we aan de linkerhand de Oudemanstraat nog even in het voorbij rijden. We hebben de hele weg gelachen. En bijna op de plaats van bestemming ging het nog even een beetje mis. We moesten weer omkeren. Dat deden we dus iets te vroeg en toen hebben we daar nog een tijdje moeten zoeken. Na weer een eenrichtingsstraat, maar nu wel het Stadhoudersplantsoen, ben ik eruit gegaan en heb het laatste stukje op de scootmobiel afgelegd. En toen wilde ik de lift in. Dat was krap. Dus stoel naar voren om wat meer ruimte te creeeren. Dat betekent wel dat je niet lekker zit, maar als je daardoor wel met scoot naar boven kan is dat het wel waard hoor. Maar helaas zelfs als pakketje lukte het niet. Want helaas is de norm voor liften nog steeds alleen gebasseerd op rolstoelen en scootmobielen zijn toch echt een heel stuk groter. Dus dan komt het ritueel om uit te stappen en je spullen mee zien te krijgen en dus maar lopend met krukken toch de strijd aanvaarden. De dames aan de balie waren erg vriendelijk en ik mocht gelukkig de scoot binnen laten staan. Ik moest naar de 6e verdieping. Daar zaten een aantal mensen in de wachtkamer en ik belde Cees even om te zeggen dat ik er was en gelijk weer wat rustig te worden door het horen van zijn stem. Na een paar minuten dacht ik dat wordt m niet. Ik moet maar actie gaan ondernemen. Dus na even zoeken een balie gevonden. Heeft u een verwijsbrief, brief van de arts enzovoorts. Nee, nee, nee ik ben een paar maanden geleden opgenomen geweest en dit is het vervolg naar mijn weten. Ik kreeg een briefje aangereikt of ik dat even wilde invullen. Naam enz. geboorteland vader, moeder en van mezelf en burgerlijke staat. Ik was dat aan het invullen en dacht nou dat zijn me daar vragen zeg. Kan je volgens mij beter vragen of er iemand in een ander land dan Nederland is geboren en dan ben je ook klaar. Maar ja ieder zijn meug.
Toen moest ik terug naar de 4e. Was toch wel een klein beetje blij dat ik niet weer het hele ritueel met de scootmobiel moest ondernemen, maar ik had erg veel pijn en het ging allemaal maar net. Stiekem merke ik op dat moment dat er even door me heen ging om weg te vluchten, maar ik wilde nou ook wel eens weten wat er allemaal met me aan de hand is. De man met wie ik een gesprek had, was erg goed voorbereid en dat was erg prettig. Hij had alle gegevens die ik in een eerder telefoongesprek, waar een vragenvuur op me was afgevuurd, had doorgegeven. Hij stelde zich voor en vertelde me wat de bedoeling was. Het is een afdeling waar niet veel doorstroming zit en daarom zijn er erg lange wachttijden. Dat had ik al gemerkt natuurlijk. Ik was op 5 november ontslagen uit Rivierduinen en 2 maanden later kon ik pas terecht. Nog steeds kan ik me daar best over opwinden, want ik vind het onverantwoord. Maar ja, daar kwam ik nu niet voor. Hij stelde vragen en ik probeerde te antwoorden. Het was de bedoeling om een overzicht te krijgen. Ik zou ook nog naar een psychiater moeten en dan bij hem weer terug komen voor het vervolg. Ik zei tegen hem ik heb geen zin om alles te vertellen. Ik moet dadelijk weer naar huis. Daar ben ik alleen en ik wil niet weer het gevoel hebben dat ik er een eind aan wil maken. Dat kon hij zich goed voorstellen. Dus ik heb wel zo goed mogelijk mijn verhaal verteld, maar net of ik over een ander sprak. Dat werkt beter. Of het nou is omdat hij op een andere manier naar mijn verhaal luisterde of dat hij gewoon beter is dan de rest van de psychologen waar ik ben geweest. Hij kon wel vertellen dat er wel degelijk iets met me aan de hand is. Waarschijnlijk een soort chronische depressie, die steeds terug komt, maar dan niet zo heftig als een plotselinge depressie. Het is nog niet zeker dat het dat werkelijk is, maar als ik terug kijk naar mijn leven, denk ik dat er zeker een kern van waarheid in zit. Ik hoop dat ze er snel zekerheid over kunnen geven, zodat ik met medicatie kan beginnen of als ik dat niet krijg wel een andere manier om ermee om te gaan.
Voor de stem in mijn hoofd, die op dit moment redelijk rustig is, vroeg hij mij of ik mee wil doen aan een onderzoek. Ze willen weten of er een verschil of overeenkomst zit bij mensen met en zonder een psychische aandoening. Want je hoeft niet persé "gek" te zijn om stemmen te horen. Ik denk hier nog over na, want ik heb in de informatie die ik ondertussen heb gekregen gezien dat het nogal een heftig onderzoek is. Ten eerste een gesprek van 4 uur en nog een paar dingen. Maar ik denk dat ik het toch wil weten. Misschien kunnen ze daarvoor bij mij aan huis komen. Ik zie wel.
Hij heeft het secretariaat gebeld voor een afspraak met de psychiater, zodat ik niet weer naar de 6e hoefde, dat vond ik erg aardig van hem. Ik kan pas op 26 januari terecht. Dat is toch wel balen hoor, maar het hoort er allemaal bij. Daarna moet ik weer naar hem en dan pas hoor ik hoe het verder gaat verlopen. Ik hoop dat ik voor maart kan beginnen. Dan is er bijna een half jaar overheen gegaan. Dat moet toch wel genoeg zijn, lijkt mij. Op het moment dat ik naar buiten ging gelijk Cees gebeld, maar hij had niet zo veel tijd dus ik zou hem later weer bellen.
Ik had de bus om 12 uur besteld. De terugreis ging ook erg goed. Weer een dame en ook met haar lekker kunnen babbelen. Natuurlijk bij thuiskomst Cees nog een keer gebeld. Er ging ondertussen toch wel weer het een en ander door mijn hoofd heen. Wat moest ik nou doen en zou het allemaal wel goed komen. Ik begon al weer bijna in paniek te raken, maar hij stelde me gerust. "Als het chronisch is, ga je er al zo lang mee om. Niks om je druk over te maken. Het komt allemaal goed. Tot nu toe heb je het ook altijd gered. En ik ben er ook voor je." En nog meer van dat soort uitspraken, waar ik me voor nu maar aan vast hou. Het leven gaat door en ik hoop dat ik daar binnenkort volledig deel van kan uitmaken.
Het is dus niet zo dat het schrijven ineens zo moeilijk is. Het is gewoon dat het moeilijk is om eerlijk te zijn over dingen die ik zelf amper kan accepteren.
Ik weet niet hoe lang ik dit verhaaltje op mijn site laat staan, want het is misschien wat te open en eerlijk. Dus .......

GELUKKIG NIEUW JAAR!

Wat gaat het toch hard he. Ik bedacht me ineens dat het wel weer eens tijd werd om iets te schrijven en wat is een beter begin dan dat te doen op 1 januari 2009.
Gelijk de mogelijkheid nemen om via deze weg iedereen een heel fijn, plezierig, liefdevol, leuk, gezellig, wijs en gelukkig nieuw jaar te wensen.

De afgelopen dagen is het een aantal keer door mijn hoofd gegaan, net zoals bij de meeste mensen, wat zal 2009 brengen. En eigenlijk ben ik maar tot 1 conclusie kunnen komen. Het kan eigenlijk niet slechter zijn dan het vorige jaar. Hooguit even vervelend, maar niet rotter. Amper 2 maanden geleden dat ik opgesloten zat. Maar eerlijk gezegd lijkt het in een heel ander leven. Het is zo gek, maar het gaat de laatste tijd erg goed. Ik verbaas me er zelf ook over. Natuurlijk weet ik dat ik er nog niet ben. Misschien zelfs nog een hele lange weg te gaan. Op financieel gebied sowieso, maar daar maak ik me niet zo druk om. Gelukkig interesseert geld me helemaal niet. Ook niet altijd even goed moet ik zeggen, maar het geeft me wel voor de komende tijd een rustig gevoel. Als de instanties nou ook nog eens meewerken, kan het misschien eindelijk eens een einddatum krijgen. Dat is wel belangrijk hoor. Het duurt allemaal al veel te lang. En nu mag het wel eens over zijn.
Verder geestelijk is het rustig. De eerste dagen dat het rustig was dacht ik 'o mijn hemel, stilte voor de storm' en nog gaat dat wel eens door mijn gedachten. Maar die enge stem in mijn hoofd is redelijk rustig gebleven. Ik kan hem nu ook veel eerder herkennen en weet ook wanneer ik hem kan verwachten. En als ik dan Cees even bel en met hem praat en hij mij gerust kan stellen, wordt dat ook automatisch rustiger. Ik wil nog wel graag weten wat het nou precies is en wat ik eraan moet doen, maar waarschijnlijk is de manier waarop ik er nu mee omga op dit moment best in orde. Maar daar wil ik toch ook wel graag een bevestiging van. En op 6 januari is het dan eindelijk zo ver. Dan kan ik er tegenaan met therapie. Ik hoop echt dat dat me verder op de goede weg zal helpen. Ik heb er in ieder geval heel erg veel zin in en voel dat dit iets is waar ik mee verder kan.
Een nieuwjaarsknuffel en een dikke kus