WEER NAAR ME CLUPPIE GEWEEST

Joepie! Ik ben weer naar me cluppie geweest. Wat een opluchting zeg. Ik ben nog wel niet helemaal beter, maar na ruim een week binnen vond ik het wel weer eens mooi geweest. Was bij de dokter geweest. Heb een infectie aan de luchtwegen. Dus antibiotica en we gaan weer vrolijk verder. Nou dat is gister wel gelukt hoor. Wat hebben we weer vreselijk gelachen met z'n allen. Het gaat nergens over, dat maakt het wel wat moeilijk om het hier na te vertellen zodat jullie mee kunnen lachen. Ik had het nogal koud. Had zelf al een vest en een jas aan, maar zat echt te klappertanden en dan zijn ze weer iemand zo lief om me hun jas aan te bieden en van alles en nog wat en ondanks dat ik tegensputterde kreeg ik toch nog een vest aan. En ik moet zeggen daar was ik echt blij mee.
Ik zit gelijk te denken of ik toch niet iets kan schrijven over waar we nou zo om gelachen hebben. Jemig dat kan toch niet zo moeilijk zijn zou je zeggen. Blijkbaar wel, want het is toch een soort humor die je met z'n allen hebt. En je vult elkaar daarin aan. Heerlijk is dat. Het voelt ook allemaal zo natuurlijk en "gewoon". Nou ja voor ons dan hihiihi.
Er reed een meneer op een fiets voorbij. Hij viel bijna van zijn fiets omdat hij steeds naar ons keek. Ik riep "wilt u een kopje koffie van me". Hij keerde om keek nog eens naar ons, zo van verrek ze kunnen nog praten ook, reed snel door en we hebben hem niet meer terug gezien. Hij had best dat bakkie van me mogen hebben hoor. Maar blijkbaar zijn we nogal een bezienswaardigheid zo met z'n allen. Nou ja als er een stuk of 30 scootmobielers bij elkaar staan zou ik zelf denk ik ook wel eens goed kijken als ik op mijn fietsie langs zou rijden. Dus meneer als u nou weer eens langsrijdt op vrijdagmiddag, dat bakkie heb je nog steeds van me tegoed hoor. Verder zie je mensen die dus vaker langsrijden op vrijdag direct al om de hoek kijken met z'n hoevelen we er nou weer zijn. Dat vind ik zelf wel grappig. Zo wennen ze langzaam aan ons hihi.
Even een persoonlijk berichtje aan Arnet. Lieve Arnet ik ben blij dat jij bij ons cluppie bent en ik hoop niet dat ik te ver ben gegaan gister. Want ik vind je een schat en dat weet nu iedereen die mijn blog leest. Dus als ik je weer plaag, kan je zeggen "hé dat is niet wat je geschreven hebt he!!"
Mensen bedankt voor de gezellige middag en nu duik ik mijn bed weer in hahahaha

EN TOEN WAS IK ZIEK

Had ik vorige keer nog een heel verhaal over dat ik het druk had en toen was het ineens even voorbij. Van het ene op het andere moment ineens zo ziek als een hond. Ik was net gewassen en Anita was lekker vroeg dus ik denk ik drink nog even een bakkie koffie. Ik ga achter de computer zitten en neem een flinke slok. Ik krijg me daar een hoestbui niet mooi meer. Door mijn neus en uit alle mogelijke andere gaten kwam de koffie weer naar buiten. Wel een lekkere spoelbeurt hoor, maar niet echt een aanrader. Maar ik baalde vooral dat ik weer schone kleren aan moest gaan trekken, want ik moest naar de fysio en naar de kaakfysiotherapeut. Ken je de Wet van Murphy. Ik ondertussen wel. Dat houdt in dat als er iets mis kan gaan, alles mis zal gaan. En zo was het dus deze keer ook weer. Ik kreeg helemaal geen adem meer. Dacht nog "nou dat is weer lekker, zit ik hier in mijn uppie. Maar gelukkig niemand die ziet dat ik een akelig rood hoofd krijg. Dus is het eigenlijk maar weer goed dat ik alleen ben." Blijkbaar heb ik tussendoor nog wel adem gehaald. Anders was het nu een beetje moeilijk schrijven, maar het voelde echt niet zo hoor. Wat een toestand een vreselijk brandend gevoel op mijn borst en rug. Of liever gezegd van binnen. Nou ben ik in mijn leventje best wel wat gewend en maak ik me pas druk als andere mensen zich druk over mij maken. Dat maakt het allemaal een stuk gemakkelijker. Alleen wie moet zich nou druk over je maken als je daar alleen op je rolstoeltje achter de computer rood aanloopt van de benauwdheid. Rustig door blijven ademen is het advies dan he. Dus dat maar blijven proberen. Maar het werd niet echt minder. Ships moet ik straks weer die kaakfysio afbellen. Vorige keer werd ik ook al ziek toen ik daar heen moest. Begint bijna verdacht te worden. Maar ja, wat moet je dan. Gewoon omkleden en toch gaan dacht ik. Maar helaas alles werd zwart voor mijn ogen. Murphy kwam weer eens om de hoek kijken. Alles deed me pijn. Zelfs spieren waarvan ik het bestaan niet eens afweet. Toen besloot ik toch maar om alles af te bellen. Morgen weer een dag, ja toch. Met de grootste moeite proberen om geluid voort te brengen. Het is me duidelijk gelukt, want ik heb nu een afspraak voor aanstaande woensdag. Het gekke is dat ik eigenlijk bijna niet verkouden ben, maar nog steeds (al bijna een week) dat branderige gevoel op mijn longen heb. Het is bijna niet uit te houden, maar steeds als ik denk ik ga de dokter toch maar even bellen is het zo goed als weg. Nu wacht ik het nog even af tot morgen. En of het er nou wel of niet is op het moment dat ik wil bellen. Als het er nog steeds zit, moet ik mezelf dwingen om bij mijn vriend de dokter langs te gaan. Als je toch eens zou weten hoe een hekel ik heb om dat te doen. Maar dokter here I come.

BEDANKT!!

DRUK

De laatste tijd heb ik het erg druk met van alles.
Voor de scootmobielclub moest ik veel regelen omdat Cees ziek is. Gelukkig kon ik wel contact met hem opnemen voor veel dingen en heeft hij me ook erg goed geholpen.
De site van S.cAr.go heeft hij toch bij kunnen houden. Wat een werk is dat toch. Even wat anders dan een persoonlijke blog. Ondertussen heb ik wel een aantal lessen gehad. Dus eindelijk komt er beetje bij beetje meer informatie op deze site hihi.
Verder is het druk met doktersbezoeken en wat andere gezondheidsdingen. Daar heb ik het misschien later nog wel eens over.
Ook voor de Argo (Algemene Rijswijkse Gehandicapten Organisatie) ben ik samen met Jannie aan het proberen om de belangenbehartiging uit te breiden. Woensdagavond is er in het honk een bijeenkomst. Gelukkig komen er sowieso een aantal mensen op af. Ik hoop dat er ook animo is dat die mensen ons kunnen ondersteunen. Het is namelijk zo dat wij in de WMO-adviesraad zit in Rijswijk. Daar kunnen we gevraagd en ongevraagd advies uit brengen aan Burgemeester en Wethouders. Dat houdt onder andere in dat we advies geven over nieuwe gebouwen die gebruikersvriendelijker moeten zijn ook voor mensen met een beperking, aanpassingen aan werkplekken voor vrijwilligers met een beperking en heel veel van dit soort dingen. Het gaat altijd om het grote geheel. Dat houdt wel in dat het grote nadeel in dit soort gevallen is dat we alleen iets kunnen betekenen voor mensen als er meerdere klachten over onderwerpen zijn. Dus hopen we dat iedereen die klachten heeft deze melden bij de ARGO info@argo.nl. Of bij mij persoonlijk, maar liever alles bij elkaar schriftelijk op 1 punt.
Want dat is mijn hoop dat ik uiteindelijk met een aantal mensen een soort adviespunt kan gaan vormen. Maar ja dat is dus iets wat we dus alleen kunnen bereiken met meer mensen. Ik moet zelf ook nog een beetje beter weten waar ik precies moet zijn voor mijn informatie, maar doordat ik zelf mijn hoofd een aantal keer heb gestoten (gelukkig figuurlijk) begin ik wel steeds meer ervaringsdeskundig te worden. Het zou dus fijn zijn als ik mensen de juiste weg zou kunnen wijzen, zodat alles lekker snel geregeld kan worden.
Ik heb een hoop dromen die ik graag wil verwezenlijken.
Dus voorlopig blijft het druk.

Mirjam