EN TOEN WAS IK ZIEK

Had ik vorige keer nog een heel verhaal over dat ik het druk had en toen was het ineens even voorbij. Van het ene op het andere moment ineens zo ziek als een hond. Ik was net gewassen en Anita was lekker vroeg dus ik denk ik drink nog even een bakkie koffie. Ik ga achter de computer zitten en neem een flinke slok. Ik krijg me daar een hoestbui niet mooi meer. Door mijn neus en uit alle mogelijke andere gaten kwam de koffie weer naar buiten. Wel een lekkere spoelbeurt hoor, maar niet echt een aanrader. Maar ik baalde vooral dat ik weer schone kleren aan moest gaan trekken, want ik moest naar de fysio en naar de kaakfysiotherapeut. Ken je de Wet van Murphy. Ik ondertussen wel. Dat houdt in dat als er iets mis kan gaan, alles mis zal gaan. En zo was het dus deze keer ook weer. Ik kreeg helemaal geen adem meer. Dacht nog "nou dat is weer lekker, zit ik hier in mijn uppie. Maar gelukkig niemand die ziet dat ik een akelig rood hoofd krijg. Dus is het eigenlijk maar weer goed dat ik alleen ben." Blijkbaar heb ik tussendoor nog wel adem gehaald. Anders was het nu een beetje moeilijk schrijven, maar het voelde echt niet zo hoor. Wat een toestand een vreselijk brandend gevoel op mijn borst en rug. Of liever gezegd van binnen. Nou ben ik in mijn leventje best wel wat gewend en maak ik me pas druk als andere mensen zich druk over mij maken. Dat maakt het allemaal een stuk gemakkelijker. Alleen wie moet zich nou druk over je maken als je daar alleen op je rolstoeltje achter de computer rood aanloopt van de benauwdheid. Rustig door blijven ademen is het advies dan he. Dus dat maar blijven proberen. Maar het werd niet echt minder. Ships moet ik straks weer die kaakfysio afbellen. Vorige keer werd ik ook al ziek toen ik daar heen moest. Begint bijna verdacht te worden. Maar ja, wat moet je dan. Gewoon omkleden en toch gaan dacht ik. Maar helaas alles werd zwart voor mijn ogen. Murphy kwam weer eens om de hoek kijken. Alles deed me pijn. Zelfs spieren waarvan ik het bestaan niet eens afweet. Toen besloot ik toch maar om alles af te bellen. Morgen weer een dag, ja toch. Met de grootste moeite proberen om geluid voort te brengen. Het is me duidelijk gelukt, want ik heb nu een afspraak voor aanstaande woensdag. Het gekke is dat ik eigenlijk bijna niet verkouden ben, maar nog steeds (al bijna een week) dat branderige gevoel op mijn longen heb. Het is bijna niet uit te houden, maar steeds als ik denk ik ga de dokter toch maar even bellen is het zo goed als weg. Nu wacht ik het nog even af tot morgen. En of het er nou wel of niet is op het moment dat ik wil bellen. Als het er nog steeds zit, moet ik mezelf dwingen om bij mijn vriend de dokter langs te gaan. Als je toch eens zou weten hoe een hekel ik heb om dat te doen. Maar dokter here I come.