Nog steeds onstabiel

Helaas heb ik vandaag gemerkt dat ik nog steeds erg onstabiel ben. Over het algemeen gaat het redelijk, maar zodra er druk op mijn schouders rust ben ik totaal van slag. Het voordeel is wel dat ik het nu eerder opmerk. Daardoor kan ik het iets beter onder controle houden, maar dat vergt een hoop energie voor zowel mezelf als mijn omgeving. En dat maakt me dan ook weer van streek, dus krijg je weer die befaamde vicieuse cirkel (en dat is even moeilijk als het woord zelf). Het is niet zo dat ik gelijk weer moet worden opgenomen, of dat ik er een eind aan wil maken, maar het is een heel raar gevecht. Een oneerlijk gevecht lijkt het wel, maar ik kan niet eens uitleggen waarom. Ik herken na de totale instorting gelukkig veel sneller wanneer het "fout" dreigt te gaan. Maar wat moet je dan. Geen idee eerlijk gezegd. Nou ja ik probeer mijn gevoel maar een beetje te volgen en dat is dus nog regelmatig huilen en gelukkig was Trix er die even haar armen om me heen sloeg. En dat voelde echt even heel erg veilig. En door praten komt het uiteindelijk wel weer een beetje op orde. Ik kan me mondeling in woorden helaas niet goed uitdrukken en dat maakt het voor de mensen om wie ik geef niet zo gemakkelijk om me te begrijpen. Ik begrijp anderen ook vaak helemaal verkeerd en confrontaties ga ik nog steeds het liefst helemaal uit de weg, maar soms weet ik dat ik moet blijven proberen om uit te leggen wat ik bedoel. En ik kan me echt heel goed indenken dat dat voor een ander heel erg moeilijk is. Vaak begrijp ik het zelf niet eens. Een grote warboel in dat hoofd van mij. De inhoud van mijn hoofd voelt net zo groot als de omvang van de aarde ofzo, ook zo zwaar. En dat moet dan allemaal in die "kleine" ruimte geperst worden, gek hoor.
Ook heb ik nog steeds een belachelijke angst voor de telefoon. Het zal dus ook regelmatig voorkomen dat ik niet opneem. En ook naar mensen bellen is nog steeds niet prettig voor mij. Zeker niet naar instanties en dat moet natuurlijk eigenlijk wel regelmatig gebeuren. Gelukkig heeft Cees nog steeds de moed om me dat uit handen te nemen. Ik had het al eens geschreven, maar ik wil nog een keer zeggen dat je een wereldvent bent.
Op de een of andere manier gaat schrijven iets makkelijker en daarom ben ik een tijdje geleden ook met deze blog begonnen. Terwijl ik dus geen idee had dat ik dit allemaal zou meemaken en jullie daar deelgenoot van zouden worden. Of wist ik het misschien stiekem toch wel een beetje. Natuurlijk merkte ik al weken, maanden of nog langer dat ik moeite had om mezelf te zijn. Maar volgens de specialist kwamen mijn "boze buien" (ook) vanuit mijn nek. En nu speelt er zich steeds een soort gevecht in mij af waarin ik als zachte, vriendelijke, misschien zelfs lieve Mirjam het steeds vaker moet afleggen tegen een koud en hard iets in mij. Dat voelt dan zo groot, maar ik weiger daaraan toe te geven. Ik wil niet een harteloos, egoistisch aftreksel van mezelf zijn. Dan maar een zacht aftreksel met zware gevechten van binnen. Want de tijd van dat niks me interesseerde heb ik lang geleden achter me gelaten en dat wil ik hoe dan ook niet meer terug.
Ik zit dit allemaal zo te tikken en vraag me af waarom ik dit allemaal met jullie wil delen. Ik heb geen idee. Misschien omdat als je thuis komt na een opname in een psychiatrische inrichting het lijkt of het allemaal wel weer goed is. En nu weten jullie dus ook dat het nog niet helemaal goed is. Het gaat iets beter, zolang het maar rustig is om me heen. Maar ik begrijp zelf ook wel dat dat nog niet leven is maar overleven. Ik ben wel bereid om te vechten (zoals ik al schreef doe ik dat dus al bijna 24 uur per dag in mijn hoofd). En ik hoop dat ik over een tijdje weer in staat ben om mensen te vertrouwen en eindelijk (weer) te gaan leven.
Een welgemeende knuffel van mij!!