Bijna naar huis

Het is best snel gegaan, maar er zit een kans in dat ik morgen al weer naar huis mag. Ik heb een heel erg goed gesprek gehad met de dienstdoende arts. Die heeft mij alles uitgelegd over dat gebeuren in mij. Het schijnt een deel van mezelf te zijn die zich manifesteerd als ik onder zeer zware druk kom te staan. De druk is op dit moment een stuk afgenomen en dat houdt ook in dat het veel rustiger is in mijn hoofd. Er komt natuurlijk wel nazorg en weet ik veel wat nog meer, maar dat kan allemaal ambulant. Ik ben donderdag natuurlijk jarig en ik dacht na dat gesprek met de arts. Ik geloof dat ik helemaal geen zin heb om over 20 jaar te moeten zeggen "ik zat in Rivierduinen toen ik 40 jaar werd". Het hangt allemaal nog wel af van het gesprek met de psychiater morgen, maar ik heb er alle vertrouwen in dat ik morgen dus gewoon in mijn eigen bed slaap en donderdag mijn verjaardag thuis "vier". Geen idee wat ik daar verder mee doe. En ook nog geen idee wat er nodig is om hier verder mee om te gaan. Maar ik heb weer moed om door te gaan. Volgens de arts is er geen pilletje voor mij. Dus ik hoef hier ook niet te blijven om daar een goede afstelling voor te krijgen. Als dat allemaal wel zo was, zou ik dus ook blijven. Als de psychiater het er niet mee eens is, blijf ik dus ook. Maar ik hoop dat ik alles verder ambulant kan doen. En daaruit weer verder met een toekomst opbouwen. Ik voel me echt rustiger. En door de woorden van de arts geloof ik ook dat die gedachten, waar ik het vorige keer over had, niet meer in die hevige mate terug zullen komen. Hij wist precies waar ik het over had en het was zoals ik al zei echt een fijn en goed gesprek. Het duurde maar een half uurtje maar ik had het gevoel of ik uren met die man had zitten praten. Er is niets wat ik nog wilde vragen waar ik geen antwoord op heb gehad. Dus nu nog even afwachten hoe ik en de psychiater er morgen over denken. Ik heb goede hoop....