Even op bezoek in mijn huis...

Het weekend is voorbij. Ik zat de hele tijd uit te kijken naar een gesprek met de psychiater, maar helaas die is er vandaag niet. Dus dat moet morgen maar. Ik wil gewoon weten wat dat gekke gevoel is wat mij constant naar beneden loopt te halen. Of ik gewoon gek ben of dat er een normale verklaring is door wat er allemaal met me gebeurt is. Het is namelijk heel erg eng om te vechten tegen "jezelf of wat dan ook". Dus moet ik daar over praten en van iemand die er verstand van heeft horen wat dat nou is. Want ik kan zo niet thuis zijn. Dat is zeker.
Ik voel me zelf heel erg klein en waar ik tegen vecht is heel erg groot en dat is niet eerlijk he. En dat moet dus eerst weg. En dan kan ik weer een beetje aan een toekomst denken. Want hoe graag ik dat ook wil. Het lukt me nog niet om positief te worden en zeker niet te blijven. Ik voel me verder wel wat opknappen. Op de een of andere manier zit ik nu in mijn eigen huis en voel me op bezoek. Ik ben hier even om mijn scootmobiel te halen, Cees is bij me en Trix is ook even geweest. Straks ga ik weer terug naar Rivierduinen. Misschien als ik me goed voel, bel ik nog wat mensen om hier nu bij me thuis te komen, maar waarschijnlijk moet dat maar een volgende keer. Ik zou het wel fijn vinden om wat mensen te zien, hier in Rievierduinen. Ik geloof dat ik al eens heb gezegd dat jullie dat even via Cees moeten regelen. Ik merk hoe vaak ik het woordje moet gebruik en ik word er zelf eng van maar ja. Je moet toch wat he.
Deze keer ging het heel goed met Regiotaxi. Ik hou me zelfs een beetje vast aan wat die chauffeur "er is altijd hoop op hoop". Daar doe ik het even mee voor nu en tot gauw. Ik vind het onwijs gaaf dat iedereen zo lief en warm reageert, dat doet me goed en ik hou me daar aan vast. Een dikke kus en een knuffel van mij.