IK BEN EVEN IN HET CIRCUS

En daar zit ik dan. Wie had dat nou ooit gedacht. Ik niet om eerlijk te zijn. Veilig opgeborgen bij Parnassia. Achter slot en grendel. En het voelt gewoon veilig. Heel gek om te zeggen en het is natuurlijk ook dubbel, maar de veiligheid overheerst.
Even niet meer hoeven vechten tegen de maatschappij en alles wat daarbij hoort. Niet meer voor mezelf hoeven opkomen. Hier ben ik er gewoon één van de velen. Allemaal mensen bij wie het "even" niet meer gaat. Ik vraag me nu ik dit schrijf af of ik dit eigenlijk wel wil schrijven, maar ik vind na wat ik allemaal van Cees heb gehoort, dat er zo veel mensen zijn die met me meeleven, dat ik op zijn minst een teken van leven moet geven. Het is heel erg raar als ineens alles om je heen zwart is, zeker terwijl er juist steeds meer leuke en lieve mensen om me heen kwamen en komen. Ik merk wel dat ik nu echt kan zeggen dat ik vrienden heb. Ik vind het heel erg fijn dat jullie zo geïnteresseerd zijn in hoe het met mij gaat. Ik kan natuurlijk weer eens zeggen dat het allemaal helemaal top is, maar dat is niet waar. Ik ben even alle hoop verloren en zag in al dat zwart zelfs geen lichtpuntje meer. Dat begint wel langzaam te veranderen, maar het gaat niet snel. Wat ik zei ben ik heel blij met het weten dat er mensen bij me op bezoek willen komen. Daar begin ik heel voorzichtig een beetje naar uit te kijken. Via Cees is het makkelijkst want dat hij weet als eerste en enige hoe mijn dag er hier uit ziet. Wat ik wel wil vragen is, hou het voor hem ook een beetje behapbaar. Er is nogal wat op hem afgekomen de afgelopen dagen of weken. Want het gaat natuurlijk al veel langer niet echt goed met me. Met een lach kun je ver komen, maar het is niet de manier om je zorgen op zij te kunnen zetten. Ik weet ook nog niet hoe je dat wel moet doen, maar dat hoop ik hier toch wel te leren. Stapje voor stapje en met veel hulp over een tijdje weer naar huis, maar als ik daar nu aan denk word ik weer helemaal angstig, dus het zal nog wel even duren. Ik laat die beslissingen over aan doktoren en andere mensen die er verstand van hebben. Want als ik naar huis ga, wil ik wel dat het veilig is. Mijn doel is nu alleen maar om dit een eenmalige gebeurtenis te laten zijn. Het moet nu gewoon allemaal goed komen. Ik zal er zelf ook hard voor moeten vechten, maar dat vind ik niet zo erg.
Mensen ik heb werkelijk geen idee of het ook maar een beetje te lezen en te begrijpen is. Ik zal proberen om binnenkort weer een verslagje te doen van hoe het met me gaat. Bedankt voor alle groetjes en lieve berichten en ik hoop dat ik over een tijdje weer normaal een telefoon op kan nemen en alles wat daarbij hoort.
Van mij allemaal groetjes terug en ik zal mijn best doen om zo snel mogelijk weer op de been te komen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit
En Els als je dit leest. Ik vind het geweldig wat je gezegd hebt. Ik hou van je en ook van Agnes. Ik ga ook voor jou beter worden. Dikke kus!